De tijd gaat zo snel voorbij. Mijn eerste Transgender Gedenkdag is maar vier jaar geleden. Ik was net een week eerder als trans uit de kast gekomen. Ik werd uitgenodigd door een vriendinges [vriend/in, onafhankelijk van gender] en meteen verwelkomd bij de Gedenkdag organisatoren: ze zetten me aan het werk om labels met namen aan doornige rozen te hangen. Namen van trans mensen die ik nooit in levenden lijve kan ontmoeten. Trans sibbels die ik in een vaarwel heb ontmoet. Sindsdien heb ik de gewoonte ontwikkeld om op Transgender Gedenkdag te wachten.
door Olave Basabose
Te wachten om te rouwen over de trans sibbels die ik gedurende het jaar ben verloren. Week na week, soms dag na dag verschijnen naam en soms gezicht van trans strijders op mijn Facebook tijdlijn, al zijn ze zelden Twitter hashtags. Ik kijk niet direct naar deze gezichten, vol leven, verloren in de dood. Ik lees hun in-memoriams niet, niet hun doodsbeschrijvingen. Nee, zeg ik tegen mijzelf: “Olave, wacht op Trans Gedenkdag. Dan zal ik rouwen. Dan zal ik gedenken.”
Het is nu de tijd voor gedenken. Al die geregistreerde moorden te gedenken, maar vooral ook al die niet geregistreerde moorden te herinneren. Die niet geregistreerde moorden en suïcides. Die niet geregistreerde gevallen trans mensen die we verloren tonen ze de woestijnen en zeeën doorkruisten. De niet geregistreerde verliezen door verwaarlozing, verlating, vastgezet in gevangenissen, psychiatrische klinieken en detentiecentra. Die niet opgeschreven verliezen door gebrekkige toegang tot medische zorg, tot onderwijs, werk, tot gebouwen, transport, tot mensenrechten. Die onopgeschreven verliezen van waardigheid, mogelijkheden en dromen.
Vandaag herinner ik ook mijn eigen reis, die momenten, dagen, maanden, jaren dat de belofte van dood dagelijks bij mij was. Ik herinner me wanneer en hoe ik mijn lichaam, geest en ziel verdoofde, om het een nog dag vol te houden. Ik herinner me vandaag ook de vrees die in mijn lijf gegrift staat. De vrees om verwond te raken, in elkaar geslagen, verstikt, ontstolen aan het leven, omdat de kleur van mijn lippenstift net te fel is, of mijn rokje net te verleidelijk zwaait. Ik gedenk vandaag hoe constante verwerping onze gemeenschap en mijn eigen lichaam heeft getekend, bang om gezien, geliefd, gekoosd, plezierd te worden. Ik gedenk vandaag de pijn in onze gemeenschap, de tranen die zovelen van ons niet meer kunnen huilen. Ik gedenk vandaag dat de wereld ons leegbloedt, ons gijzelt met zijn vrees en onzekerheid.
“Kleine hokjes waar we niet in passen, die ons niet vast kunnen houden. Want overlevenden, wanneer samen, wanneer verenigd, zijn een leger. ”
Nu, met deze Trans Gedenkdag, heb ik besloten dat ik meer herinneren. Ik wil herinneren dat we terugvechten. Dat transmensen, hier en wereldwijd, overlevers zijn, strijders, in oorlog met systemen de mensen in kleine hokjes stoppen. Kleine hokjes die mensen vertellen hoe te denken, hoe je te kleden, hoe lief te hebben, hoe te seksen, hoe te werken, zelfs hoe te voelen. Kleine hokje die proberen diversiteit, keuze en vloeibaarheid te vernietigen. Kleine hokjes die ons niet kunnen vasthouden, niet mijn sibbels in oorlog. Kleine hokjes waar we niet in passen, die ons niet vast kunnen houden. Want overlevenden, wanneer samen, wanneer verenigd, zijn een leger. Een leger voor verandering, voor fundamentele verandering en dat is waarom men ons vreest. Voor ons revolutionaire perspectief en onze kracht. Want, lieve sibbels, wij zijn ongelofelijk sterk. Onze moed en onze vastbeslotenheid vrij te leven wordt alleen geëvenaard door onze diversiteit. Wij zijn van lle rassen, alle religies, achtergronden en klassen. Wij zijn van elke diaspora, wij zijn Zwart en trots. We zijn queer en trots. We zijn moslim en trots. We zijn Afrikaans, Aziatisch, Midden-Oosters, Joods, Latina’s; wij zijn migranten, met en zonder verblijfspapieren, we zijn arbeiders, wij zijn schrijvers, dichters, schilders en dansers. We zijn sociaal ondernemers, wij zijn politici; we zijn juristen, artsen en sekswerkers. We hebben de hoop van de jeugd, de kracht van gemeenschap en wijsheid van de ouderen. Met anders woorden: wij zijn hier, wij zijn trans en we zijn daar fucking trots op.
De tijd is gekomen dat we voorwaarts gaan in en met kracht. De kracht van een gemeenschap die het gehad heeft. Een gemeenschap die niet langer verdeeld wordt en niet de anonimiteit terug in geduwd. Ze slaan ons niet meer stil, ze vermoorden ons tevergeefs. De organisatoren van Gedenkdag vragen ons dit jaar specifiek stil te staan bij de positie van sekswerkers. Ze wijzen er terecht op dat de meerderheid van de gedode trans strijders wereldwijd sekswerker was, 62 procent.
Maar ik wil dat we meer doen vandaag, ik wil dat we en volgende stap zetten. Ik wil dat iedereen hier tussen nu en TDOR 2018 zich inzet voor de rechten van sekswerkers. Ik wil dat we ons onvoorwaardelijk wijden aan de bescherming van de belangen van onze kwetsbare, uitgebuite en gestigmatiseerde trans sibbels en hun cisgender collega’s. De komende gemeenteraadsverkiezingen in maart zijn een goede gelegenheid voor de transgemeenschap en hun bondgenoten om destigmatisering en decriminalisering van sekswerk te eisen.
Vorige week sprak ik met Rights4Change en ze verzekerden me dat we een verschil kunnen maken. Als wij opstaan. Dus laten we opstaan! En laten we met één stem en duidelijke eisen stellen aan onze lokale besturen, dan kunnen we onze trans sibbels effectief beschermen. Ga dus naar huis en vertel dat:
- Het monopolie van vergunningen voor de gevestigde bordelen via het huidige systeem moet gestopt worden. Vergunningen moeten op een transparantere en eerlijker wijze verleend worden. In feite moeten we eisen dat nieuwe bedrijven gestimuleerd worden, met name collectieven van sekswerkers zelf.
- De verplichte registratie brengt levens in gevaar en criminaliseert het werk van sekswerkers. Het dwingt sekswerkers tot illegaalwerken. Openbaar of niet, die registers van sekswerkers moeten worden afgeschaft.
- Teveel wetten, beleid en regelingen in Nederland worden opgesteld, aangenomen en gehandhaafd zonder raadpleging van sekswerkers. We moeten hier duidelijk over zijn: we accepteren hier geen compromis in. Wetgeving, regelgeving en beleid over sekswerkers moet worden opgesteld in samenwerking met sekswerkers, trans sekswerkers en hun vertegenwoordigers.
- Sekswerkers moeten net als iedereen die werk de keuze hebben of ze zelfstandig willen werken, in een bordeel of als escort. Dat betekent dat de wettelijke en/of praktische verboden om als thuiswerker sekswerk te doen moeten worden afgeschaft in onze steden.
- Onze lokale besturen moeten zich committeren aan het steunen van sekswerkersvakbonden en belangenbehartigingsgroepen en -initiatieven, met fondsen en meer. Met name trans sekswerkers hebben veilige plekken nodig.
Ik wil dat jullie straks naar huis gaan, naar je eigen politiek partijen en politieke leiders en hen precies dat te vertellen. En al ze niet luisteren, wil ik dat jullie zelf de politiek in gaan met een heldere boodschap van eenheid en solidariteit. Transrechten zijn sekswerkersrechten en sekswerkersrechten zijn transrechten.