Het is een vrijdagavond. Ik heb net mijn verjaardag gevierd met een groepje vrienden in Amsterdam en ik ben onderweg naar huis. In een volle tram geniet ik na van een fijne avond met fijne mensen. Ineens trekt iemand aan mijn arm; een wildvreemde man wil weten waar ik zo laat nog heen ga.
DOOR DILA NURTAS
Ik zeg dat ik niet wil praten en doe mijn oordopje weer in. Hier is hij het niet mee eens en hij doet zijn uiterste best weer mijn aandacht te krijgen. Wanneer dit niet lukt, gaat hij voor mij staan met zijn penis vlak voor mijn gezicht. Ik draai mijn lichaam weg en kijk uit het raam. De man hurkt naast mij en vraagt om een kusje terwijl hij probeert zijn hand op mijn knie te leggen. Het vragen om een kusje doet hij zo’n dertig keer. Pas als ik begin te schreeuwen dat ik dit niet wil en hij me met rust moet laten, stopt hij. Zijn vrienden verderop beginnen hard te lachen. Ik ben doodsbang.
Een vrouw, alleen
Als het groepje mannen uit de tram stapt, komen er mensen naar mij toe om te vragen of ik oké ben. Ik ben niet oké. Niet alleen was iemand ontzettend over mijn grens gegaan, ik word ook nog uitgelachen door zijn vrienden. Niemand in een overvolle tram zei er wat van. Niemand hielp me. Ik heb me in tijden niet zo eenzaam gevoeld.
Diezelfde avond word ik nog twee keer op agressieve wijze lastiggevallen in het openbaar. In de avonduren rijden de treinen maar eens per half uur. Ik heb net mijn trein gemist en loop van het perron weer terug naar de centrale hal. Twee mannen komen naast me lopen, een aan elke zij. Ze proberen mijn arm te pakken en ze zeggen dat ik met hen mee moet. Wanneer ik zeg dat ik dit niet wil en dat zij mij los moeten laten, zegt een van de twee: “Je bent een vrouw alleen, wat wil je doen dan?”.
“Niemand in een overvolle tram zei er wat van. Ik heb me in tijden niet zo eenzaam gevoeld.”
Gelukkig ben ik snel in de centrale hal van het station waar het druk is. Ik ga op een bankje zitten. Een van de mannen komt naast me zitten en schuift steeds dichterbij. Tegelijkertijd komt er een man tegenover mij zitten die mij aanstaart. Zonder te knipperen. Het maakt mij angstig. Op dat moment ben ik zo van streek dat ik een vriend bel en hardop vertel dat ik steeds word lastiggevallen. Hij praat met mij tot ik in de trein stap. Sinds die avond ben ik niet meer alleen in het donker buiten geweest.
Eigen schuld
Als ik het verhaal over de tram deel op social media krijg ik van veel kanten steun en herkenning. Er is echter ook een grote groep, voornamelijk mannen, die vinden dat ik niet goed heb gehandeld. Als ik de mannen gewoon een klap voor hun bek had uitgedeeld, waren ze eerder stil geweest. Ik had aangifte moeten doen. Ik had camerabeelden op moeten vragen. Of vriendelijk moeten vragen of ze mij met rust willen laten.
Een aantal mannen denkt dat ik overdreef, dat ik dingen groter maakte dan ze waren. “Mag je dan niet eens meer een vrouw versieren???” vragen zij zich af. Want dat deden deze mannen: mij “versieren”. Ik werd niet lastiggevallen maar versierd. Een enkeling vraagt zich af wat ik als vrouw alleen zo laat nog deed in Amsterdam, want ik wist toch wel dat dit onveilig was? Het was mijn eigen dikke schuld, want ik koos er zelf voor om te drinken en laat naar huis te gaan.
Wat mannen niet weten
Eerder op de avond van mijn verjaardag vertel ik aan mijn mannelijke tafelgenoten hoe eng het soms kan zijn om als vrouw alleen ergens te lopen. Of hoe onveilig het voor een vrouw kan voelen om bijvoorbeeld nageroepen te worden. Ik ben altijd op mijn hoede. Vrouwen sturen elkaar appjes om te laten weten wanneer zij in de taxi zitten en veilig thuis zijn. Ik stuur op WhatsApp de 'live locatie delen' wanneer ik in de avond alleen over straat loop. Dan is er in elk geval altijd iemand op de hoogte van waar ik ben. Je weet maar nooit.
“Zorg ervoor dat een slachtoffer niet alleen hoeft te staan.”
De kans dat je lastig wordt gevallen is vrij groot. Want dat is het: lastigvallen. Het is geen compliment. Tot slot daarom een oproep voor iedereen. Alsjeblieft: als je ziet dat iemand wordt lastiggevallen, doe dan iets. Wacht niet tot het voorbij is. De confrontatie aangaan met de andere partij is voor een vrouw alleen vaak geen optie; dat escaleert al snel alleen maar. Roep als medestander het slachtoffer bij je. Doe bijvoorbeeld alsof je haar kent. Zorg ervoor dat ze niet alleen hoeft te staan of te lopen. Wanneer je als man merkt dat een vrouw niet geïnteresseerd is, laat haar dan met rust. Ze wil het niet. Stop ermee. Alvast bedankt!
Dila Nurtas is 27 en schoolmaatschappelijk werker op een middelbare school. Ze houdt ook ontzettend van kaas.