On My Block is een nieuwe tiendelige Netflix serie over een grotendeels zwarte en latina buurt in Los Angeles. Met jonge acteurs, luchtige grappen en sappig drama geeft On My Block tieners van kleur een serie zoals ieder ander. En doet dat perfect.
Het lange openingsshot van On My Block zet meteen de toon, en breekt met wat we van tienerseries uit Amerika gewend zijn. Geen rijkeluisfeestjes aan de Upper East Side waar witte tieners voor een avondje stout zijn, nee, een huisfeestje met Jezusprentjes, overdreven zoenende jongeren en wiet aan de keukentafel. Het eindigt bij de drie hoofdpersonen, Monse (Sierra Capri), Ruby (Jason Genao) en Jamal (Brett Gray) die verlangend vanaf de straat naar het feestje kijken. Binnenkort zitten deze kinderen ook op de middelbare.
Rauw versus komisch
Een tienerserie in een arme wijk met enkel acteurs van kleur roept meteen connotaties op met projecten die de problematische aspecten van armoede en misdaad rauw en pijnlijk willen weergeven, zoals The Wire en La Haine. Des te verfrissender is dat deze onderwerpen in On My Block wel degelijk aan bod komen, maar eerder, in de sfeer van Atlanta en Chewing Gum, belachelijk worden gemaakt.
De hoofdrolspelers zijn nerdy, onzekere tieners met bijbehorende awkwardness. Hun vierde kameraad, Cesar (Diego Tinoco) is daarentegen stoer en ogenschijnlijk onbezorgd. Als er een geweer afgaat is het niet dramatisch, maar gaan de kinderen raden welke kogel er afgeschoten wordt. Als geweld later een serieuzere rol gaat spelen voelt het dan ook minder zwaar beladen dan het wellicht bedoeld is. De serie floreert bij het komische, niet het rauw realistische.
“De serie floreert bij het komische, niet het rauw realistische”
Dat is soms problematisch. Geen van de karakters lijkt echt met inherente angst voor geweld op straat, woede tegen onrecht of huishoudelijke verantwoordelijkheden die bij armoede komen kijken, te zitten. Nergens ontsnapt het gevoel dat we kijken naar een visie van een arme buurt van Los Angeles zoals rijke filmmakers zich dat voor zich zien. Zeker omdat de dialogen soms gefabriceerd voelen ter faveure van de schrijvers. Dat is jammer, want juist na alle witte series zou een serie als On My Block op authenticiteit kunnen mikken, zoals minder bekende tienerseries met kinderen van kleur (East LA High) dat doen.
Aan de andere kant is het gebrek aan authenticiteit functioneel; de tieners in On My Block zijn bijvoorbeeld niet echt getekend door racisme. Cesar, veruit het best uitgewerkte karakter in de serie, gunt zichzelf liefde zoals weinig jongens dat doen. Monse verbreekt dagelijkse logica en gaat op zoek naar haar moeder. En Jamal als zorgeloze zwarte jongen wiens grootste probleem liegen over sporten is, is een karakter dat armere mensen zelden gegund wordt door Hollywood. De serie speelt dus wel degelijk met stereotypen en verwachtingen ten gunste van een hoopgevend escapisme, het doet dit alleen niet radicaal.
Racisme en seksisme
Dat On My Block halverwege representatie en bekend voer zit, blijkt ook in hoe thema’s als racisme en seksisme wel worden benoemd, maar niet een dagelijkse realiteit worden. Monse krijgt te maken met seksisme als haar borsten zijn ontwikkeld, maar dit wordt snel weer vergeten. Een oma zegt “slut shame me niet” en Ruby roept na een bevooroordeelde opmerking dat hij echt een feminist is.
Op een diepere laag maakt de serie echter graag nog gebruik van clichés die deze systemen benadrukken. Jamal is het grote gedeelte van het seizoen afgezonderd maar ontwikkelt zich niet verder dan een nerderig comic relief. Het nieuwe, knappe meisje Olivia (Ronni Hawk) ontkomt evenmin aan haar functie als afleiding én centrale love-interest voor Ruby. Er is ook een Islamofobe grap die de oppervlakkigheid van de emancipatoire toon bevestigt.
Met hart
Veruit het beste aan On My Block is dan ook dat alle maatschappelijke thema’s in het niet vallen bij ouderwetse liefdesverhoudingen en vriendschappen. Ja, Cesars geflirt met georganiseerde misdaad is een rode draad door het seizoen, maar de echte ster van de serie zijn de vriendschappen en romances. Armoede of niet, elke tiener wordt bevangen door een crush.
In die zin is On My Block, van Lauren Iungerich (Awkward), eerder een verbetering op hap-slik-weg tienerdrama’s als 90210 en Riverdale. Dezelfde verlangende blikken, net-niet-zoenen en romantische speeches, alleen hebben de tieners een oprechte liefde voor elkaar, iets wat bij andere series zo vaak ontbreekt. Er moeten af en toe Quinceañera’s geregeld worden of gevlucht voor gewapende mannen, maar de onderlinge relaties in On My Block zijn kwetsbaar en intiem en daarmee meer dan het kijken waard.
“De tieners hebben oprechte liefde voor elkaar, iets wat bij andere series zo vaak ontbreekt”
Net als de voorgenoemde series is On My Block niet dé vernieuwing van tienerdrama als genre, noch op het vertellen van verhalen door andere stemmen. Dat is een gemiste kans, maar wellicht legt dat te veel druk op een kleine serie enkel omdat de tieners van kleur zijn.
Na jarenlang van sporadische bijrollen of ondergeschoven hoofdrollen staan tieners van kleur hier centraal in een romantisch en bij vlagen zelfs helend verhaal. Het is, dankzij de perfecte koppels om voor te juichen, de schokkende wendingen en de vette muziek, een van de vele tienerserie om te verslinden. Alleen nu zijn er tieners van kleur in de hoofdrol. Wat is het fijn dat ook die gewoontjes mogen zijn.
Manju Reijmer is 27, scenarioschrijver en eindredacteur van Dipsaus Exclusives. Hij leeft voor TV-series als Game of Thrones maar schrijft ook over sociale onderwerpen voor onder andere WINQ en OneWorld.